Stefania Jagielnicka-Kamieniecka

Po opuszczeniu ciała dusza Weroniki unosi się przez chwilę w świetlistej jasności kosmicznego piękna i widzi z góry nieskończenie wiele swoich sobowtórów, w przeróżnych znanych i nieznanych miejscach na Ziemi. Roją się przed jej oczami, powodując zawrót głowy. Po czym ukazuje się przed nią wytworna, młoda dama, łudząco do niej podobna, która zwraca się do niej po francusku, twierdząc, że stanowi jej...

— Kim jesteś? — spytałam zaskoczona.– Tobą. — Mną? Jesteś moim alter ego? To dlaczego mówisz po francusku?! — krzyknęłam zdumiona. — Nie denerwuj się. Dowiesz się w odpowiednim czasie. Przekonasz się, że miałaś fałszywe wyobrażenie o sobie i o innych. Nieraz ukazywała ci się prawda, przeżywałaś nawet wizje swojej przyszłej postaci, ale natychmiast je zapominałaś. Teraz ją właśnie widzisz.

Była to tajna misja. Kolejna z wielu i ostania. Ich poprzednicy nie chcieli już więcej wracać na Ziemię. Więc oni byli tu po raz pierwszy. Jeden z nich oprócz udziału w zaplanowanej misji miał przed sobą szczególne zadanie, które można by przyrównać do szukania igły w stogu siana.