promyk

Słońce jest jak wielkie serce świata. Nikt go nie zrani, nikt nawet nie pomyśli, by je zgasić. Każdy je szanuje i ma nadzieję, że nigdy bić nie przestanie. Że zawsze będzie pompować światło w krwiobieg Układu Słonecznego. Więc dlaczego ludzie nie mogą traktować serc innych jak tego tam w górze? Czym moje serce różni się od niego? Wolą zgasić ten promyk nadziei. A później sami… w zamknięciu swojej jaskini...

„W środku nocy polarnej migoczący promyk wypalającej się świeczki, ukazywał zakrwawione ciała dwóch osób. Dla nich już nie zaświeci słońce, a tylko dla oprawcy szukającego zagubionego szczęścia. Czy zbrodnia zostanie odpowiednio ukarana? Czy jest właściwa kara za taki czyn? Sprawiedliwość nie zawsze zapuka do naszych drzwi, a zło korzystając z uchylonego okna, wpełznie i dokończy niszczycielskiego...