seksualne

Arcydzieło, które opiera się wszystkim etykietom. Oficer, wykonujący obowiązki służbowe, wyjaśnia precyzyjny mechanizm aparatu tortury i z pedantycznym rzeczoznawstwem komentuje wszystkie konwulsje ofiar. Niemniej jednak nie jest on ani grubiański ani okrutny, lecz kimś dużo gorszym: jest amoralny... Ten oficer nie jest oprawcą, a tym mniej sadystą. Jego zachwycanie się sześciogodzinną walką ofiar...

Bogusław Kierc – myślę, że w sposób najdoskonalszy z możliwych – udowadnia, że płeć, tak jak rytm, jest strumieniem, płochym i niestałym, i że jest w tym coś prawdziwie marmurowego, że istnieje heroizm bycia poza płcią (podobny może do nietzscheańskiego heroizmu bycia poza dobrem i złem) i jest on heroizmem płochości, heroizmem niestałości, płochość więc, erotyczność, seksualne i mistyczne rozmodlenie...