wisniowych

Ta książka to deszcz ścielący odczuciami lepszymi od płatków ze szczodrych czekoladowych czarów. Sprytnie wplata ten dżem z metafor, po to by wygrywać ze zbyt kanciastą normalnością.

Dzieło to polewa zapachem tkanym z nadzwyczaj wiśniowych wrażeń, zapachem nie tonącym w niezwykle lodowym dotyku bezwzględnego jutra. Jutro takowe najczęściej bywa ciosem ulepionym ze zbyt błotnistej obojętności.

Zawsze tuż przed rozpoczęciem zbiorów Regina wyjmowała albumy ze zdjęciami i siadała z nimi w drewnianej altance za domem. (...) Dotknęła dłonią albumów. To był czas, kiedy wszyscy oni mieli się pojawić w starym domu pod lipami. (...) Regina już czuła w powietrzu, jak co roku, przyjemne wibrowanie, napięcie, które miało znaleźć ujście w wesołych rozmowach przy wiśniowych drzewach, (...) a niekiedy...

Właściwie wypalone cegły, jeśli uderzyć jedna o drugą, wydają dźwięczny ton i są wiśniowe, prawie bordo. Na cegłę mówiono: palcówka - bo często, ten, kto ją robił, zostawiał w niej odciski palców. Na dom potrzeba pięćdziesiąt tysięcy wiśniowych palcówek. Buduje się dla innych. Nie tylko dla dzieci i wnuków, ale dla otoczenia. Dla miejsca. Żeby nie zepsuć przestrzeni, nawiązać z nią relację, wtopić...