Ja, my, oni - Poradnik Psychologiczny POLITYKI – e-wydanie – Kobieta - instrukcja obsługi

Kryzys, czy już samo jego widmo, nikogo nie pozostawia psychicznie obojętnym. Nie chodzi nawet o strach przed konkretnym zagrożeniem - niewypłacalnością kredytową, utratą pracy czy majętności, ale o dotykający teraz wiele osób lęk - tym bardziej wyniszczający, im bardziej jego powód jest nieuchwytny, trudny do nazwania. Nie przypadkiem filozofowie, ekonomiści, socjolodzy dostrzegają nie tylko załamanie ekonomicznej sprawności świata zachodniego, do którego 20 lat temu Polska dołączyła, ale też korozję obowiązującej tu wizji człowieka. Jest tak, jakby jakiś dewastujący wirus dotknął nie tylko świata finansów, lecz wielu - wydawałoby się - oczywistych wartości, które człowiek nowoczesny powinien wyznawać, i celów, do których powinien dążyć.

Powszechny stan niepokoju i zagubienia ma swoje uzasadnienie, jeśli bowiem kryzys coś boleśnie obnaża, to właśnie miałkość celów, napędzających bodaj większość z nas przez ostatnie lata. Praca, kariera, budowa domu, samochód, lokata, kredyt... Bardziej niż sobą człowiek bywał klientem, pracownikiem, szefem. Widział nie tyle siebie, ile siebie w relacji z bankiem, z firmą, ze swoim społecznym otoczeniem. Zagonił się w niekończącym się wyścigu, zatopił we wszechobecnej konkurencji. A teraz pryskają rozmaite iluzje, przede wszystkim zaś ta, że na zgromadzeniu zestawu dóbr konsumpcyjnych i prestiżu da się zbudować życiową satysfakcję.

Więc naturalne, że tylu z nas potrzebuje pocieszenia, oparcia, poczucia sensu. Gdzie indziej ich szukać, jak nie w sobie i wśród najbliższych? W tym właśnie nasze wydawnictwo ma pomóc.

Polityka wydaje od bez mała trzech lat cieszący się uznaniem czytelników dodatek Pomocnik Psychologiczny. Staramy się łączyć tam nowoczesną, akademicką wiedzę psychologiczną z nienarzucającym się poradnictwem, a przede wszystkim służyć czytelnikom pomocą przy autorefleksji. Teraz postanowiliśmy tę wiedzę wzbogacić, uzupełnić i uporządkować tak, by ułożyła się ona w systematyczny i przystępny wykład tego, co dziś wiadomo o człowieku. Zróbmy więc sobie antrakt na zastanowienie się nad sobą.

Kobiety są tak trudne do przejrzenia, ponieważ każda z nich stanowi wyjątek od reguły – powiedział kiedyś Vittorio de Sica, słynny włoski reżyser, neorealista. Ten akurat aforyzm stanowi wyjątek wśród tysięcy innych, jakie przez stulecia – ba, tysiąclecia – poświęcono zagadce kobiecości. Albowiem z reguły aforyści próbują zidentyfikować i nazwać jakąś esencję, jakiś wspólny fizyczno-duchowy mianownik dla wszystkich osób płci żeńskiej. Generalizuje w ten sposób mądrość ludowa. Cóż, uogólnień od ponad wieku poszukują badacze akademiccy, niestrudzenie tropiąc domniemane różnice między kobietami a mężczyznami pod względem intelektu, osobowości, emocjonalności, budowy i funkcjonowania mózgu.

Baby są jakieś inne – powtarzają bohaterowie znanej komedii Marka Koterskiego. I chyba większości z nas – i mężczyznom, i kobietom – tak właśnie się wydaje.

Z jednej strony kobiety ekscytują mężczyzn właśnie tajemniczością swej natury. Niektórzy twierdzą, że gdyby one stały się raptem proste i czytelne, zniknęłaby z tego świata fascynacja, miłość, chęć do przedłużania gatunku. Słowem, katastrofa.

Z drugiej strony – nic tak mężczyzn nie wkurza jak właśnie nieprzenikniona zagadkowość partnerek (ale też podwładnych, szefowych, koleżanek, matek, córek itd.). Słowem, dramat.

No więc na czym ta inność kobiety polega? Co wynika z przypisanej jej biologicznej roli – jakie to niesie uroki i udręki? Co to znaczy być nią we współczesnym, wymagającym świecie?

Daliśmy temu wydaniu tytuł „Kobieta: instrukcja obsługi – zwłaszcza dla mężczyzn”. Następny numer Poradnika będzie bliźniakiem: „Mężczyzna: instrukcja obsługi – zwłaszcza dla kobiet”. Jednakowoż wierzymy, że oba wydania znajdą i czytelniczki, i czytelników. Każdy bowiem może wypatrzyć w nich instrukcję obsługi dla samego siebie. Człowieka, który pod wieloma względami jest oczywiście wyjątkiem od reguł.